بلاخره عاشورای امسال تمام شد ..
و این وقت زمان چیز عجیبیه واقعا...
هیچوقت هیچ آدمی رو نمیشه بخوبی واقعا شناخت، ما فقط اون قسمتی از یک شخص رو میشناسیم ک خودش اجازه به شناختن داده...
زمان دوست داشتنی ترین آدمهای زندگیت را یا کهنه میکنه یا عوض
چه دوستی بیست ساله داشته باشی،چه دوستی یک ساله
بعضی آدمها یا تغییر می کنند یا حقیقت از درونشون مشخص میشه...
زمان دیر یا زود به تو ثابت می کنه ک کدامشان ماندنی اند و کدامشان رفتنی!
دعا میکنم از ته دلم برای همتون، زمان بگذره بزودی و دنیا پر بشه از آدم های واقعی از دوستی های واقعی...
آدمهایی ک نه زمان آنها را عوض میکنه, نه زمین و مکان...
این روزها آدمهای واقعی کمپیدا میشه
آدمهایی که در درونشان نه حسادت،کینه پیداست نه دورویی...
آخه همونطور که هیچی این دنیا موندنی نیست،، هیچیشم کامل نیست..
بعد واقعی شدن ما، به نظر من این نیست که هیچ سیاهی نداشته باشیم.. چون نمیشه ، صالت زندگی و انسان به تضادهاشه..
واقعی بودنمون اونجاست که نخوایم نشون بدیم سفیدیم یا وانمود کنیم.. بپذیریم سیاهی هم داریم.. و از پیدا شدنش نترسیم.. حسد و نفرت و فلان ... همه چیز درونمون هست.. هرچی انکار کنیم، اینارو بیشتر میکنیم